Bir Saat…

Birdenbire,
Birdenbire;
Her şey birdenbire oldu.
Orhan Veli

Hastanelerden hazzetmem pek. Hoş, kim eder ki? Dezenfektan, ilaç, muhtelif kimyasal, tedirginlik, hüzün karışımı tuhaf bir kokusu vardır. Güzellikler getirmiyor mu? Elbette. Yeni bir canın gelişi, sağalan bir hastanın sevinci de var. Gelin görün ki güzel anılarda hastane belli belirsiz bir rüya gibiyken, hüzünlü anlardan hep derin izler kalıyor ve bunlar da sızlamaya pek meyilli oluyor.

Sabahın seherinde, acilin soğuk bekleme koridoru ise daha da gergin. Hele kırmızı… Gözleri nemli insanlar, ürkek bakışlarla beklemede… Birbirlerinin gözlerinin içine bakıyorlar sessizce, benzer bir durumu paylaşmanın verdiği bir nebze ferahlık ve umut arayışı ile…

Hepi topu kırk beş dakika olmuş. Evdeki gümbürtüye uyanmışsın, baba düşmüş, anneyle çevirmişsin, başını kucağına almışsın, sağlık ekiplerini aramışsın, dilini tutmanı söylemişler, gelmişler, müdahale etmişler, acilen hastaneye götürmüşler, peşlerinden gitmişsin ve kırmızı koridorda bekleyiş…

Uzun boylu doktor her şeye hazırlıklı olmanı söylerken, kafanı hafifçe kaldırıp gözlerinin içine bakarak gerçeği aramışsın ve sedye tepesinde beklerken, yolculuğunun seçimlerinin ona ait olduğunu kendine yinelerken, şahdamarından yakın olan tarafın fısıldayıvermiş gerçeği hafiften yüreğini hoplatarak… Ve bir saat içerisinde, doktor, Allah rahmet eylesin derken ve yine başını kaldırıp gözlerine bakarken, anda, düşüncede, duyguda öylece donup kalmışken, titreyen dudaklarını birbirine bastırıp başını hafifçe eğip ona teşekkür etmiş, arkanı dönüp iç üşümenle başbaşa kalmışsın…

Ve şubat soğuğunda, elinde babanın ölüm kağıtları, hastane bahçesinde öylece yaşamın nasıl da bir saatte değiştiğine bakakalmışsın…
…
Gökyüzü birdenbire oldu;
Mavi birdenbire.
…

İnsanın çocukluğu evi aslında. En olduğu gibi olduğu zamanlar… Koşulsuz sevgiyle en iç içe olduğu zamanlar… Babacığımın bedenini de anne ve babasının yanına bıraktık. Ruhu şad olsun. Varlığına şükran…

Sevgili can, yaşam akışının değişmesi ‘an’da. Farkında olmalı. Sevgi ve şefkat öncelikli. Yüreğindeki ışıltıyı tutarak, neşe ve kolaylıkla akışı seçsen nasıl olurdu?
Cesaret, umut, sevgi ve ışıkla…
Pınar Elif Karabal